၁၉၉၁ ခုႏွစ္
“သားႀကီး ေက်ာင္းသြားေတာ့မွာလား”
“ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ”
“စာႀကိဳးစားတဲ့ သားႀကီးကို မုန္႔ဖိုးအမ်ားႀကီး ေပးရမွာေပါ့ကြ”
“အေဖႀကီး…ရွင့္သားကို ကြ်န္မ-မုန္႔ဖိုးေပးၿပီးသားေလ ေတာ္ရဲ႕”
“ဟာ…မင္းေပးသလို ငါလည္း ေပးမွာေပါ့ကြ၊ ငါ့သားႀကီးက စာေတာ္တဲ့သားကြ”
“ေရာ့…သားႀကီးအတြက္ မုန္႔ဖိုး။ ဒါက ေဖေဖေပးတာေနာ္”
၂၀၀၂ ခုႏွစ္
“သားႀကီးေရ၊ သားႀကီး”
“မင္းအတြက္ စဖို႔ရွပ္ေလး ေဖေဖ ဝယ္လာတယ္”
“သားႀကိဳက္တဲ့ အျပာႏုေရာင္ေလးပဲ။ လိုက္၊မလိုက္ ဝတ္ၾကည့္စမ္းပါဦးကြ”
“ငါ့သားႀကီးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတာင္ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့
အက်ီ ၤေကာင္းေကာင္းေလးေတြ လိုမွာေပါ့။ ေဖေဖေနာက္လည္း ဝယ္လာခဲ့မယ္”
“အေဖႀကီး…ရွင့္ပုဆိုးက ေတာ္ေတာ္စုတ္ေနၿပီေလ”
“သားႀကီးမွာက အက်ီ ၤေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာပဲ ေတာ္ရယ္”
“ရွင့္အတြက္ ပုဆိုးကို ဝယ္မလာဘဲ ဘာလို႔ သူ႔အတြက္ ဝယ္လာရတာလဲ ရွင္”
“ငါ့ ပုဆိုးက လွည့္ဝတ္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္ကြာ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“မင္းသိလား….ငါ့သားႀကီး ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့အခါ
ငါ့ကို ပုဆိုးေတြ ဒါဇင္လိုက္ ဝယ္ေပးမွာကြ။ အဲ့ဒီ့ေတာ့မွ မင္း ငါ့ကို ေငးၾကည့္ရမယ္”
“ေအးပါေတာ္…။ ရွင္ပဲ ေျပာေတာ့။ ရွင္ပဲ ေျပာေတာ့”
၂၀၁၂ ခုႏွစ္
“မိန္းမေရ…ငါ့သား ခ်စ္သူက အေခ်ာေလးပါလားကြ”
“ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္ဆုိေတာ့ ငါတို႔ဘက္ကလည္း တစ္ခုခုေတာ့
လုပ္ေပးဖို႔လိုတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ငါ့သားႀကီးခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာမွာ”
ငါတို႔ေနတဲ့ ေျမက…တို႔အဘိုးအဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႀကီးမေနဘူးလားကြ”
“ေပ ၄၀ ထဲက ေပ ၂၀ ကို ထုတ္ေရာင္းၿပီး သားႀကီး မဂၤလာေဆာင္အတြက္
သံုးေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္ မိန္းမ။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ရွာမွာ”
“ရွင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မ မေျပာေတာ့ဘူး။ ရွင့္သားႀကီးအတြက္ဆိုရင္ ကြ်န္မကိုပါ
ေရာင္းစားေပးမလား မသိပါဘူးေတာ္။ ရွင့္သေဘာ၊ ရွင့္သေဘာ”
၂၀၁၄ ခုႏွစ္
(က)
“ဟလို…သားႀကီးလား…ေဖေဖပါ”
“ေဖေဖ အသံုးစရိတ္ျပတ္ေနလို႔
ေဖေဖ့ကို ေငြနည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား သားႀကီးရယ္”
“ဟာ…ေဖေဖကလည္းဗ်ာ”
“ၿပီးခဲ့တဲ့ လ,တုန္းကပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို ေငြ သံုးေသာင္း ေပးထားေသးတယ္မလား”
ဟုတ္တယ္ သားႀကီးရဲ႕…
ေဖေဖ ေဆးဝယ္ေသာက္ေနရလို႔ ေငြက သိပ္အသံုးမခံဘူးကြယ္”
“မင္းေမေမ မရွိကတည္းက
ေဖေဖ့ က်န္းမာေရးလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး သားႀကီးရယ္”
(ခ)
“သားႀကီးတို႔ လင္မယားပါလား…ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္…
ဟုိဘက္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔လာရင္း လမ္းႀကံဳလို႔ ဝင္လာတာ ေဖေဖ”
“ဒါဆို…သားကို ေျပာစရာ ရွိတာနဲ႔အေတာ္ပဲ”
“သားမလာရင္ သားဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာမလို႔”
“သားႀကီး…ေဖေဖ့ မ်က္မွန္က သိပ္ၾကည့္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး”
“ေဖေဖ ပါဝါတိုးရမလားမသိဘူး”
“သားႀကီး အဆင္ေျပရင္
ေဖေဖကို မ်က္စိေဆးခန္း ေခၚသြားေပးၿပီး မ်က္မွန္ေလး လဲေပးပါလား သားႀကီးရယ္”
“ေဖေဖကလည္း…မ်က္မွန္က အေကာင္းႀကီး ရွိေသးတာပဲကို”
“ကြ်န္ေတာ္လည္း အခုက မအားေသးဘူး”
“ေဖေဖ့ေျမးက ဖာလူဒါေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သြားတိုက္ရဦးမွာ”
“ဒီလိုလုပ္ေလ…ကြ်န္ေတာ္ အားတဲ့တစ္ေန႔ ေဖေဖ့ကို လာေခၚမယ္ေလ”
(ဂ)
“သားႀကီးေရ”
“ေဖေဖ့က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြယ္”
“ေနလို႔ ထိုင္လို႔လည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ အေမာလည္း ခဏခဏေဖာက္ေနတယ္”
“သားႀကီး အဆင္ေျပရင္ သားႀကီးအိမ္မွာ ေဖေဖ့ကုိ ေခၚထားပါလား”
“သားႀကီးအိမ္မွာ ေဖေဖလိုက္ေနရမယ္ဆိုရင္
ေျမးေလးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရရံုနဲ႔တင္ ေဖေဖ့က်န္းမာေရး တစ္ဝက္သက္သာပါၿပီ”
“ဟာ…ေဖေဖ အဲ့ဒါေတာ့ အဆင္မေျပဘူးဗ်”
“ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမက အိမ္မွာ အသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ေနတာ သေဘာမက်ဘူး”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေဖ၊ အေမကိုေတာင္ ေခၚမထားဘူး”
“ကြ်န္ေတာ္ လံုးဝ အဆင္မေျပလို႔ပါ ေဖေဖ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုနားလည္ေပးပါ”
၂၀၁၅ ခုႏွစ္။
လူဆိုတဲ့ သတၱဝါဟာ
ကိုယ္စိုက္ခဲ့တဲ့ အသီးကို မစားရရင္ေတာင္ အရိပ္ကေလးေတာ့ ခိုခ်င္ၾကတာ
သဘာဝပါ သားႀကီးရယ္။ သားႀကီးအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္မွာစိုးလို႔
ေဖေဖ့ ဆႏၵနဲ႔ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာပဲ သြားေနဖို႔
အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ။ သားႀကီးတို႔ မိသားစုဘဝေလး ေအးခ်မ္းသာယာပါေစ။
ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါေစနဲ႔လို႔ ေဖေဖ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္ သားႀကီးရယ္။
၂၀၁၆ ခုႏွစ္
ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခု၏ ကုတင္နံပါတ္ (၁၃)ရွိ အဘိုးအိုတစ္ဦး၏ မ်က္ဝန္းမွ
မ်က္ရည္တို႔ တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည္ကို စာဖတ္သူတို႔ ျမင္ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။
ထိုအဘိုးအို ဘာေတြ ေတြးၿပီး၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုေၾကြးေနရွာသလဲ ဆိုသည္ကိုလည္း စာဖတ္သူတို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာသိပါသည္။
အိမ္ေဝးသူ(KZ)
Original link - http://www.lwinpyin.com/2015/09/blog-post_983.html
